Mensen kijken me vaak met grote ogen aan als ik zeg dat ik geen gluten én lactose mag eten. Meestal houden mijn gesprekspartners daarna het hoofd wat schuin en zeggen iets als ‘ocharme’, of ‘amai’. En daarna vragen ze me of het niet vervelend is om constant te moeten opletten op je voeding.
Eerlijk? Ja en nee.
Ja, want:
- Het is voor altijd, er is geen weg terug, geen tovermiddel waardoor ik plots weer alles mag eten.
- Heel veel lekkere dingen bevatten gluten en/of lactose: stokbrood, koffiekoeken, croque monsieur, pannenkoeken, dame blanche, kaas, lasagne,…
- Er is vaak nog onwetendheid of ongeloof als ik zeg dat ik geen gluten en lactose mag eten: zo erg zal het toch wel niet zijn? De rage om ineens glutenvrij te gaan eten, speelt hierbij niet altijd in mijn voordeel: doordat veel mensen proberen minder gluten te eten, maar niet ziek zijn als ze eens wél brood eten, wordt er ook in restaurants vaak gedacht ‘zo erg zal het wel niet zijn’, waardoor ik ineens toch croutons ontdek in mijn salade bijvoorbeeld.
- Het vraagt planning en voorbereiding: op zondag een pannenkoek gaan eten, op vrijdagavond een pizza bestellen omdat ik geen zin heb om te koken, een bakkerij binnen springen voor een lekkere eclair tussendoor, op het onverwachts ergens blijven eten bij vrienden, een aangeboden pralientje opeten, dat behoort allemaal tot de verleden tijd.
- Mijn huisgenoten eten vaak mee van wat ik kook, maar zij willen soms ook wel eens andere dingen proeven en eten. Dan maak ik dus verschillende potjes.
- Het is soms vervelend om de moeilijke te zijn die ‘speciaal’ moet eten en die eerst haar eigen gebruiksaanwijzing dient mee te geven.
- Goedbedoelde initiatieven van anderen moet ik vaak weigeren: iemand die plots trakteert met taart, iemand die je haar zelfgemaakte koekjes wil laten proeven,… Het is niet altijd gemakkelijk.
Maar tegelijk, ook neen want:
- Iets eten van de ‘verboden’ lijst resulteert meteen in heftige krampen en buikpijn, soms dagenlang. Meer zelfs, toen ik twee jaar geleden per ongeluk het verkeerde bord kreeg op restaurant en dus nietsvermoedend in boter gebakken vis opat (na uitdrukkelijk gemeld en gevraagd te hebben deze in olijfolie te bakken), voelde ik na een halfuur al dat het niet OK was. Ik ben nog net op tijd op het toilet geraakt en ben beginnen braken. Nog de hele nacht heb ik op het toilet gezeten, net als de dag erna. Als ik hieraan denk, is de zin om toch eens te bijten in het stokbrood, een pralientje te eten, of te likken aan het ijsje snel over…
- Ik wil niet meer terug naar vroeger, toen ik heel vaak krampen en buikpijn had, toen ik veel op toilet zat, en veel kilo’s vermagerd was, toen ik heel erg moe was en van ’s ochtends vroeg al terug verlangde naar het moment dat ik weer in mijn bed kon kruipen.
- Ik heb een groot netwerk van familie, vrienden, kennissen en buren die bereid zijn om ‘een specialleke’ te doen en me te verwennen met lekkere hapjes en gerechtjes (waarvoor bij deze nog eens oprechte dank aan allemaal!).
- Ik heb intussen een grote waaier aan gerechtjes opgebouwd waardoor ik lekker kan eten en met veel variatie, en ook voor een snelle hap heb ik intussen oplossingen gevonden: enkele sneetjes glutenvrij brood in de oven steken met olijfolie, tomaatjes en (gerookte) hesp of zalm op, zelfgemaakte spaghettisaus uit de diepvries opwarmen, een kom (glutenvrije) cornflakes eten of gewoon frietjes halen bij de Quick of Mc. Donald’s (want daar is het veilig qua frietvet en dus heb ik een goed excuus voor een smakelijk frietje op tijd en stond :-)).
- Ik ben altijd voorzien van tussendoortjes en glutenvrij brood als ik op stap ga, waardoor ik niet moet bang zijn om honger te lijden in de file en op het onverwachts ergens blijven plakken terug mogelijk is.
- Het is tegenwoordig al erg ingeburgerd om geen gluten en lactose te mogen eten. Ik vind dus heel wat lekkers, en hoef daar al niet meer speciaal voor naar de biowinkel.
- Op restaurant gaan vraagt wat voorbereiding (menukaart uitpluizen op internet + vooraf reserveren en mijn dieet vermelden) maar het lukt meestal en ik heb al wat lekkere adresjes ontdekt waar het lekker is en veilig voor mij.
- Dankzij een lactasepilletje (zie eerder bericht op deze blog) kan ik al iets geruster iets eten met lactose in, waardoor sommige verboden zondes terug mogelijk zijn.
Dus: neen, eigenlijk vind ik het niet meer lastig om te moeten letten op mijn voeding aangezien het ook een gewoonte geworden is. Ik voel me stukken beter dan vroeger en heb veel meer energie. Héél soms denk ik ‘verdorie, een heerlijk vispannetje of koffiekoek zouden me nu smaken’, maar ik weet dat dat niet kan.
Maar meestal is er dan een goed alternatief waarvan ik zeker ben dat ik er geen last van zal hebben, en dan smaakt dat evenveel of zelfs nog meer!
Heb je zelf ook gluten- en lactose-intolerantie, dan hoop ik jullie met dit artikel positief geïnspireerd te hebben.